Drakensbergen en Soweto

Zo rijd je in Soweto, zo zit je thuis achter de laptop. Rare gewaarwording. Luna is erg blij (en harig :( ).

Vanuit Umhlanga Rocks zijn we vertrokken richting Sandford Country Lodge. Inderdaad erg country. Het hotel ligt nog steeds in Kwazulu Natal, maar het lijkt net of we in een soort wildwest-achtige omgeving rijden. Een vreemde mix tussen cowboys, Engelse cottages en Nederlands namen. De lodge is inderdaad wat een oude bedoening, maar verder prima. De eerste accomodatie met kacheltjes wat 's avonds geen overbodige luxe is. Als milieubewuste gehersenspoelde Nederlander die kijkt naar A-labels voor droogtrommels is het vreemd om te zien dat er gigantische kieren tussen alle kozijnen zitten, met daarnaast een stroomvretende straalkachel. Milieu is hier nog niet echt een onderwerp. Iedereen gooit zijn afval langs de weg of steekt het in de 'tuin' in de fik.

De Drakensbergen zijn mooi, lang en ver weg. In tegenstelling tot Zwitserland moet je hier echt naar de bergen toe rijden. Het is een lange bergketen, met veel hoge rotsen die helemaal vlak zijn aan de bovenkant. De eerste dag besluiten we richting de Rainbow Gorge te gaan in de omgeving van de Cathedral Peak. De weg is niet wat je noemt, ideaal. De zogenaamde Slaggate (gigantische gaten in de weg) zorgen ervoor dat we halverwege een wieldop verliezen. Een aardige meneer in een grote Jeep heeft deze voor ons uit de berm gevist en overhandigt deze later. Rijden in ons nieuwe voertuig blijft een belevenis. Het suist aan alle kanten en het klinkt alsof de onderkant er half onder hangt.

De tocht moet ons leiden naar een dikke rots die tussen twee rotswanden hangt. Langzaam maar zeker wordt steeds onduidelijker waar nu precies het pad is. Of het uberhaupt nog wel een pad is. Op een gegeven moment vinden we het zelf niet zo geslaagd meer. Als we over een 'pad' van platgetrapt gras langs een afgrond lopen, besluiten we om na de bocht maar terug te gaan. Dan maar geen rots. Dan zien we aan de overkant van de rivier ineens drie oudere mensen ploeteren. Volgens hen is er wel degelijk iets te zien, maar we verstaan ze niet goed. We gaan naar beneden en lopen door de rivier. Dat klinkt dramatischer dan het is, dan ding staat half droog. Van steen naar steen lopen we ruim drie kwartier naar de bewuste rots. Het is de tocht absoluut waard geweest. Dag 2 was qua lopen iets minder spectaculair. Met nog wat stramme spieren van gisteren, lopen we nu een heel stuk door een afgefikt stuk savanne. Jaarlijks steken ze hier zo'n 1/3 van al dat soort grasland in de brand om het ecosysteem in stand te houden. Het loopt alleen niet zo leuk. Op de terugweg nemen we een alternatieve route. Alle slaggate omzeilen is een ware opgave, dus we knallen weer keihard in zo'n gat en de wieldop vliegt weer door de lucht. Gelukkig hebben we hem weer gevonden.

De laatste dag van onze trip is alweer aangebroken. We vertekken op tijd omdat we al (te) en vaak hebben moeten racen om van A naar B te komen. Het resultaat is dat we om 14.00 uur al de auto hebben ingeleverd op het vliegveld en dat we pas om 23.25 vliegen. We weten nog een rondleiding door Soweto te regelen. Weer een duur grapje, maar wel een unieke kans. Onze gids komt in een grote Mercedes voorrijden. Zo achterin zo'n bolide met onze witte gezichten voel je je wel wat vreemd. Je betaalt ervoor om andermans ellende te zien. Eenmaal in Soweto valt dat ons in zekere zin wat tegen. Niet dat we graag willen dat mensen arm zijn en een ellendig leven hebben, maar in vergelijking met wat wij al gezien hebben, was dit best ok. Misschien is het ook dat je eraan went. We hebben het vermoeden dat onze gids zich er gemakkelijk vanaf heeft gemaakt en ons niet alles heeft laten zien. Wel laat hij ons het huis van Nelson Mandela zien. Hij heeft drie huizen, maar woont voornamelijk in Johannesburg. Ook rijden we langs de villa van Winnie Mandela. Zij woont in Soweto zelf in een huis dat ze (als we het goed begrepen hebben) van Khadaffi heeft gekregen. Vervolgens rijden we naar het huisje waar Nelson en Winnie vroeger woonden. In een stroomversnelling worden we door het kleine huis geleid. Eenmaal buiten blijkt dat we nog extra moeten betalen voor dit museum. Dat waren ze vergeten erbij te zeggen... Desalniettemin is het wel bijzonder om in het huis van Mandela te staan. Op de terugweg rijden we nog bij een soort souvenirmarkt langs. De heren verkopers maken het ons bijzonder moeilijk om met goed fatsoen niet iets te kopen. Eigengemaakte klodderwerkjes bieden ze aan voor een - uiteraard - very special price. Dat het 'slechts' 20 euro is maakt het wel heeel special.

En dat was het dan. Na alle formaliteiten kunnen we aan boord. Slapen tijdens deze nachtvlucht; ho maar. Af en toe de ogen dicht, maar we krijgen alles mee. Half suf krijgen we rond een uur of drie een soort magnum. Best lekker hoor!

Nu weer thuis in Wolvega City. Het is nog wat vreemd, maar dat komt straks wel weer. We hebben een prachtige vakantie gehad, veel foto's gemaakt en onze nieuwe filmcamera uitgetest. De tuin is goed verzorgd (dank!) en Luna ook. Vanavond eindelijk weer eens gewoon eten!

Bedankt voor al jullie leuke reacties.